Akoestisch

Akoestische gitaren hebben een klankkast, die het geluid van de trillende snaren versterkt. Hierdoor is het instrument ook voor anderen, buiten de gitarist om, te horen.

Akoestische gitaren zijn onder te verdelen in klassieke (spaanse) gitaren en country&western gitaren.

Het verschil zit niet alleen in de vorm en de bouw, maar ook in de gebruikte snaren. Om het heel simpel te zeggen: op klassieke gitaren zitten nylon snaren (waarbij de dikste 4 omwonden zijn met heel fijn draad van metaal. Op country&western gitaren zitten metalen snaren. Meestal klinkt een country&western gitaar harder (omdat cowboys nou eenmaal meer herrie maken). Hierdoor is de klank wat metaliger (maar zeker niet killer) dan die van een klassieke gitaar.

Op een klassieke gitaar zitten ook meestal dikkere snaren dan op een elektrische, alhoewel Stevie Ray Vaughan dit vergeten was. Waar 'normale' gitaristen een .009 (inch) of .010 snaar als dunste snaar bespelen, wist mijnheer het voor elkaar te krijgen om op een setje snaren met als dunste snaar een .013 te spelen. En geloof me, dat is erg zwaar spelen. Okee, okee, hij stemde de snaren soms een halve toon lager, om een echt 'bluesy' toon te krijgen, het blijft toch een hele prestatie. Te vergelijken met een soort 'Sterkste Gitarist Van De Wereld'. Jimi Hendrix stemde zijn gitaar trouwens ook een halve toon lager.

Een klassieke gitaar klinkt wat ronder en warmer. Daardoor is het ook bij uitstek geschikt voor mooie, melodische klassieke muziek en Spaanse dansmuziek (hoe zou dat toch komen...). Een klassieke gitaar wordt doorgaans met de vingers bespeeld. Bij een country&western gitaar maakt de gitarist vaak, maar niet altijd, gebruik van een plectrum. Dat is een (meestal) driehoekig stukje plastic, waarmee de gitarist de snaren in trilling brengt. Ook metalen, vilten, houten en van schildpaddenschild gemaakte plectrums komen voor.

Het gebruik van het plectrum is trouwens een verhaal apart. Fantastisch om te horen, hoe sommige gitaristen met een en hetzelfde plectrum verschillende geluiden te voorschijn kunnen toveren. Hierin leert men de meester kennen. Een goed voorbeeld is bijvoorbeeld Roy Buchanan, maar die speelde hoofdzakelijk elektrisch.

Nu heb ik zelf een blauwe maandag op de muziekschool in Arnhem geprobeerd een diploma klassiek gitaarspelen te halen, wat toegang zou moeten geven tot het Conservatorium. Dit is mij niet gelukt. Na vertwijfelde pogingen van mijn gitaarleraar kwamen we samen tot de conclusie, dat, om hem niet helemaal tot wanhoop te drijven, het misschien beter was als ik mijn heil zocht in andere muziekstijlen. Dit getuigde ook van een vooruitziende blik van de beste man, want ik vind klassiek gitaar nog steeds vreselijk moeilijk. Maar genoeg hierover.

We hebben de vorm en de bouw al genoemd, maar zijn er niet op verder ingegaan. Een klassieke gitaar heeft een symmetrische bouw: wanneer je de hals naar boven richt, zijn linker- en rechterkant hetzelfde. Een country&western gitaar hoeft dat niet te zijn. Vaak is er aan de rechterkant een hap uit de klankkast, zodat je makkelijker bij de hoge tonen kan komen. Dit zie je ook bij bijvoorbeeld country&western gitaren met een elementje erin, zodat je gebruik kunt maken van een versterker. Dit worden vaak semi-akoestische gitaren genoemd, maar zijn het niet: die vallen mijns inziens onder de elektrische gitaren. Een voorbeeld van een te versterken country&western gitaar is de Takamine.

Ook zie je bij country&western gitaren vaak een slagplaat op de body. Dit om te voorkomen, dat de laklaag op de body beschadigd wordt door al dan niet ongecontroleerd gebruik van het plectrum. Een goed voorbeeld hiervan is Pete Townshend.

De hals van de klassieke gitaar is doorgaans ook breder dan die van een country&western gitaar. Dat wil zeggen: de dunste en de dikste snaar liggen iets verder uit elkaar. Hierdoor is het moeilijker om de duim over de hals te buigen, maar je vingers raken minder snel in de knoop. Bij een country&western gitaar liggen ze wat dichter bij elkaar. De een vindt dit makkelijker, en de ander maar bijzonder irritant.

Dit wil nu ook weer niet zeggen, dat mensen met grote handen beter een klassieke gitaar kunnen pakken en mensen met kleine handen een country&western gitaar. Ik heb begrepen, dat Jimi Hendrix ontzettende kolenschoppen had en Andres Segovia kleine worstevingertjes. Zo zie je maar.

elektrisch »« inleiding