Septiem
Deze worden aldus opgeschreven: A7, B7, C7, D7, E7 en G7. De F7 laten we voor nu buiten beschouwing, die staat bekend als een vingerbreker.
A septiem open
B septiem open
C septiem open
D septiem open
E septiem open
G septiem open
Je ziet: bovenstaande akkoorden hebben 4 verschillende tonen: 1 - 3 - 5 - 7. Nu klopt het inderdaad, dat de 7e toon in de majeur toonladder van bijvoorbeeld C een b is. En in het akkoord zit een bes!?!? Dit verschijnsel hoort bij de uitzonderingen die nou eenmaal in de muziek-regels zitten. Zouden we in plaats van een 'bes' een 'b' spelen, dan kregen we een C majeur 7. Dit laatste akkoord is een van de mooiste akkoorden die er zijn, maar is niet wat ik hier bedoel.
Om aan de verwarring een einde te maken, volgen we onderstaande manier van noteren:
majeur........: A mineur........: Am septiem.......: A7 mineur septiem: Am7
De 7 in een septiem akkoord heet een 'harde' 7. Hierdoor klinken de septiem akkoorden ietwat afwachtend. Er moet nog iets achteraan komen, het verhaal is nog niet af. En dat klopt ook: na een septiem akkoord komt vaak (maar niet altijd) een ander akkoord dat 3 tonen van de toonladder hoger zit. Speel je bijvoorbeeld een A7, dan sluit je af met een D (of D mineur). Speel je een B7, dan sluit je af met een E (of E mineur).
3 tonen hoger heet als interval (zoals bekend) een kwart hoger. We zouden eventueel ook nog de mineur 7 akkoorden kunnen behandelen, maar dat doen we nog niet: er is nu genoeg materiaal in huis om een liedje te gaan spelen! Omdat ik dus niet kan weten, wat jouw muziek-smaak is, is het 1e liedje geen foxtrot, geen cha-cha-cha, geen bostella en zelfs geen house, maar...
12 maten blues »« mineur