Techniek

Voordat je de vingers gebruikt om de snaren in te drukken, probeer dan eerst je vingers haaks op een tafel te drukken. Lukt dit niet volledig onder een hoek van 90 graden, dan is de nagel te lang: de snaar wordt ingedrukt met het topje van je vinger en nergens anders mee (hier zijn natuurlijk weer uitzonderingen op, zucht...). Afknippen die nagels dus.

Verder is het belangrijk om een vinger zo op een snaar te zetten, dat een andere snaar er geen last van ondervindt. Een andere snaar, al dan niet ingedrukt, moet vrij kunnen bewegen, dus niet 'afgedempt' worden.

Dit is vooral in het begin een heel gepiel. Want ook al heb je maar 4 vingers en 6 snaren, na een minuut staren naar het akkoord, lijkt het wel of je in een bak met 1000 krioelende wormen zit te kijken. Help! Mijn vingers doen niet wat ik wil: zet ik de ene op de goede plaats, dan begint de andere een eigen leven te leiden en gaat vanzelf naar een verkeerde plaats! Dit is volkomen normaal en gaat over voordat je 's nachts gillend wakker wordt of je spiksplinter nieuwe gitaar van wel 100 euro met een verwrongen grijns en uitpuilende ogen kwijlend tegen de muur in miljoenen stukjes kapot slaat. Geloof me, je kunt het.

De duim gebruiken we voorlopig niet om snaren in te drukken, maar is wel heel erg belangrijk. En wel om het volgende: stel dat we geen duim hadden, dan drukten de 3 vingers in bovenstaand voorbeeld de hals van de gitaar naar achteren, zonder dat de snaren ingedrukt werden. De duim wordt geplaatst aan de achterkant van de hals om tegendruk te geven aan de vingers. En wel in het midden van de hals (verticaal gezien) op een plek, waar de duim net zoveel tegendruk kan geven als de vingers op de snaren drukken.

Vergis je hier niet in! Menig gitaarwonder in spe heeft zijn carrière moeten afbreken, vanwege een verkeerd gebruik van de duim. Een soort pre-RSI syndroom. Een heel goed gegeven is: krijg je na verloop van tijd pijn in je duim, dan doe je iets fout. Krijg je pijn in je vingertoppen, dan doe je iets goed. Advies: pak een akkoord zoals je een broodje shoarma vastpakt (in een servetje) met je linkerhand, dan kom je een heel eind in de goede richting.

Ben ik nog wat vergeten, lichamelijk gezien? Ja, de schouders! Probeer altijd gitaar spelen met de schouders naar beneden en naar achteren. Buik in, borst naar voren en bekken naar achteren kantelen. Een en ander wel ontspannen, natuurlijk. Hoe meer ontspannen de rest van je lichaam is, hoe meer je het accent kunt leggen op datgene, waar je de snaren mee aanraakt. Speel je bijvoorbeeld met een plectrum, dan lijkt het of je pols verantwoordelijk is voor je gitaarspel, maar dat is maar ten dele waar: de spieren in je schouder zijn nog belangrijker. Daarom: ontspannen, ontspannen en nog eens ontspannen.

Gitaar spelen doe je niet alleen door het indrukken van snaren. Er moet energie aan toegevoegd worden om geluid te krijgen. Dit doen wij (rechtshandigen) met de rechterhand. Hoe? Dit hoofdstuk gaat over gitaar-akkoorden en niet over het maken van muziek. In ons geval over het bespelen van de gitaar.

Er zijn honderden of duizenden akkoorden (laten we het maar houden op heel veel). De manier waarop je die akkoorden laat horen, zijn ontelbaar. Dit heeft niet alleen te maken met obscure technieken of geheime psychoses. Nee, ieder mens is (gelukkig) verschillend en zal daarom (alweer gelukkig) een zelfde akkoord verschillend laten klinken. Nu kun je met allerlei Japanse Micro Electronica ergens in de buurt komen van het gitaargeluid op dat leuke hitje; hoe meer materiaal er tussen je gitaar en de toehoorder zit, hoe vlakker een en ander zal gaan klinken. Een vette bankrekening is dus (nog een keer gelukkig) ook niet zaligmakend. Conclusie: geld maakt niet gelukkig (geef het dus maar aan mij...). Maar ik dwaal af.

Er zijn dus verschillende manieren om geluid uit een gitaar te krijgen. Door te tokkelen met de vingers en de duim. Met de duim alleen of met een plectrum of iets dergelijks. Om de zaken simpel te houden, adviseer ik om voorlopig de snaren te beroeren met je duim. Het tokkelen met de vingers of plectrum vereist een zekere ervaring. Hierbij worden de akkoorden automatisch en zonder er bij na te denken gepakt (of gegrepen). Vooral bij acoustische gitaren is het niet denkbeeldig, dat het plectrum door het gat in de body van de gitaar verdwijnt, waar het samen met zijn voorgangers een droevig bestaan in het donker slijt. Dus gewoon met de duim.

Terug naar de o zo leuke theorie.

majeur »« vingerzettingen