Persoonlijkheid

O jee! Waar hou ik me nu weer mee bezig? Ik weet niet of je de band en de film "Spinal Tap" (aanrader!) kent, maar je ziet daar een sprekend voorbeeld, hoe veel bands in elkaar zitten.

Net als in de hele wereld heb je stille mensen, luidruchtige mensen en alles wat daar tussenin zit. Zo ook bij bands. Vaak zitten er 1 of 2 voortrekkers bij en de rest volgt. Dat kan op verschillende vlakken liggen. Stel dat de toetsenist(e) alle nummers schrijft, dan wil dat nog niet zeggen dat de rest niets hoeft te doen. De altijd zwijgzame bassist bijvoorbeeld repareert op zaterdagmorgen vroeg, na een laat optreden de avond ervoor, de kapotte eindversterker van de zanginstallatie. Is maar gewoon een stom voorbeeld uit de praktijk.

Iedereen in de band moet doen, waar hij goed in is. Kloppen de verhoudingen een beetje, dan komt de band er wel. Een belangrijke eis aan een band is, dat de band zo lang mogelijk bij elkaar blijft. Dus zonder personeelswisselingen. Alleen dan krijgt de band de kans om iets op te bouwen. "Twee kapiteins op een schip" werkt niet. Maar het heeft ook geen zin als, bij elke repetitie weer, iedereen elkaar van half acht tot elf uur besluiteloos zit aan te kijken. In de hoop, dat een ander met een goed voorstel of idee komt. Valt iemand echt uit de boot, dan is die persoon gewoon een verkeerde keuze geweest. Dan kun je beter zo snel mogelijk als goede vrienden uit elkaar gaan.

Wat maakt een band tot een hechte band? Kijk voor de grap eens naar "The Rolling Stones", dat bandje uit Engeland. Iedereen mag zijn eigen muzieksmaak hebben, maar ik hoop, dat je het met me eens bent, als ik zeg dat het een echte band is. Elk bandlid was en is mede-verantwoordelijk voor het geluid van de band. Die nieuwe gitarist, Ron Wood, speelt prachtige, messcherpe solo's en voelt feilloos aan, waar het bij rock 'n' roll om gaat. Toch is hij van een andere kaliber dan Brian Jones, de helaas overleden oorspronkelijke solo-gitarist. Die blonde was, zoals er maar weinig op deze aarde zijn, echt een super-talent en hyper-muzikaal. Je weet wel, zo'n irritant ventje dat elk muziek-instrument kan oppakken en dan gelijk de sterren van de hemel spelen (ik ben echt niet jaloers, hoor, neeuuh...).

Dat de slag-gitarist Keith Richards, de mooiste riffs heeft kunnen maken, tussen de heroïne- en alcoholverslavingen door, is sowieso al een prestatie. Dat hij nog leeft grenst aan het ongeloofwaardige (we schrijven nu september 2007). Van de drummer, Charlie Watts, kun je misschien in een oneerbiedig moment fluisteren, dat hij niet de allerbeste drummer van de wereld is. De manier waarop hij zijn kleine jazz-kitje bespeelt, is wellicht de belangrijkste factor van het geluid van de band. Zelfs de bassist Bill Wyman, die nu niet meer meedoet, had zijn impact op de band. Dat Keith Richards de eerste 9 maanden geen woord tegen hem had gezegd, doet niet ter zake. Ik neem aan, dat iedereen weet, wie Mick Jagger is.

Hetzelfde verhaal kun je in grote lijnen vertellen over "The Beatles". Als Keith Moon in plaats van Ringo Starr de drummer was geweest, dan had waarschijnlijk "Yesterday" heel anders geklonken. Verwacht dus niet, zoals bij Carnaval, dat iedereen met eenzelfde enthousiasme meedoet met de polonaise. Het kan evengoed een leuk feestje worden.

afsluiting »« consumpties