Improvisatie

Als de solist écht iets anders gaat spelen, wordt het vaak een improvisatie genoemd. Dat is het meestal echter niet. Er zijn verschillende mogelijkheden:

  1. de solist kent de zangmelodie helemaal niet of is die vergeten
  2. de solist heeft thuis de solo noot voor noot op zijn zolderkamertje uitgewerkt
  3. de solist speelt wat hem zomaar invalt

Het laatste is een improvisatie, de andere 2 niet. Dat wil niet zeggen, dat bijvoorbeeld de 2e mogelijkheid minder is. De solo van "Hotel California" van The Eagles vind ik veruit de allermooiste (gitaar)solo die ooit is gemaakt. Toch en juist vanwege de notenkeuze moet je er geen noot in veranderen. Dan is het die solo niet meer. De magie is ook verdwenen. Bij zo''n solo kun je dus een 'fout' maken. Bij een geïmproviseerde solo kun je geen fout maken, want je hebt het zo bedoelt. Zeker als je met een gepijnigde blik nét niet die ene toon haalt. In dat geval spreken we van 'gevoel'. "Ja, die gitarist lijdt wat af daar op het podium".

Ben je de melodie vergeten, dan kun je dit ondervangen door heel snel te gaan spelen. Of het eerste stukje van "One Note Samba" te gebruiken. Wat ook werkt is een beetje boos naar de rest van de band kijken: "Zijn jullie dat nou alweer vergeten?" Verbaasd naar je instrument of versterker kijken als je een fout maakt, is ook een optie. Zelfs als je begeleidt. Het is duidelijk voor het publiek dat er iets stuk is. De techniek liet je eventjes in de steek en daar kun je niets aan doen. Werkt altijd. Maar, hoor ik je denken: welke tonen mag ik wel en welke mag ik niet spelen? Dat verschijnsel heet notenkeuze.

notenkeuze »« modern